Sin piel habla de identidad, de la idea de frontera, del diálogo, casi siempre incómodo, entre lo conectado, ilimitado, abierto, blando y metamórfico, y lo constreñido, lo estereotipado y controlado. Evocaciones de un entorno en transformación y «en vías de destrucción», que hoy en día ha pasado de ser un asunto teórico a una problemática urgente, por las evidencias de catástrofe inminente, propiciadas por la crisis medioambiental.
----------------------------------------------------------------
Azalik gabe identitateaz, mugaren ideiaz, elkarrizketaz hitz egiten du, ia beti deserosoa, konektatuaren, mugagabearen, irekiaren, bigunaren eta metamorfikoaren, eta hertsatuaren, estereotipatuaren eta kontrolatuaren artean. Eraldatzen ari den eta "suntsitzeko bidean" dagoen ingurune baten oroitzapenak; gaur egun, gai teorikoa izatetik premiazko arazo izatera igaro da, ingurumen-krisiak eragindako berehalako hondamendien ebidentziengatik.
Marina Núñez representa en sus obras seres diferentes, aberrantes, monstruosos, los que existen al margen o en contra del canon. Los cuerpos anómalos que pueblan sus cuadros, imágenes digitales o vídeos nos hablan de una identidad metamórfica, híbrida, múltiple. Recrea una subjetividad desestabilizada e impura para la que la otredad no es algo ajeno, sino que constituye básicamente al ser humano.
---------------------------------------
Marina Núñezek, bere lanetan, izaki ezberdinak, aberranteak, munstroak, kanonaren bazterrean edo kontra daudenak irudikatzen ditu. Bere koadro, irudi digital edo bideoetan agertzen diren ohiz kanpoko gorputzek identitate metamorfiko, hibrido eta anizkoitzaz hitz egiten digute. Subjektibotasun ezegonkor eta ezegonkor bat birsortzen du, zeinentzat otredadea ez baita arrotza, baizik eta funtsean gizakia osatzen baitu.

Back to Top